كلاس مجازي هم مداد و دفتر مي‌خواهد

به گزارش رسانه دنياي 77 ايران “قبل از كرونا ، هر سال زماني وجود داشت كه شادي شروع يك سال تحصيلي جديد بين كودكان تقسيم مي شد ؛ چه آنها فرزندان مرفه و چه كم درآمد بودند. نيازهاي آنها تنها از طريق مجازي سازي آموزش ، با ارائه لوازم التحرير و تجهيز مدارس ، اما نيازهاي ديگري نيز اضافه شده است كه به انرژي و تلاش بيشتري نياز دارد.

مونا مافي ، مددكار اجتماعي مي گويد: “اولين مشكل ما اين است كه در منطقه مرزي اصلا آنتن وجود ندارد و شرايط زندگي مردم به گونه اي نيست كه كودكان بتوانند از تبلت استفاده كنند.” به ويژه در مناطق مرزي خراسان جنوبي و سيستان و بلوچستان كه امكان استفاده از تلفن همراه وجود ندارد و بسياري از كودكان به دليل اين مشكل تحصيل را از دست مي دهند. كدام خانواده ها نمي توانند هزينه آن را پرداخت كنند و اهداكنندگان چه تعداد قرص مي توانند دريافت كنند؟ سال گذشته مكان هايي كه ما تبلت ها را تحويل و توزيع مي كرديم داراي آنتن موبايل بودند و قابليت برقراري ارتباط را داشتند اما متاسفانه در خراسان جنوبي و سيستان و بلوچستان اين امكان بسيار كم است. دوستاني كه معلم آنجا هستند بچه ها را بر اساس نمرات سال گذشته جدا كرده و در خارج به آنها آموزش مي دهند. بچه ها به صورت گروهي سه يا چهار نفره در بيابان و بيرون درس مي خواندند.

سال گذشته ما توانستيم براي كودكان كيف و نرم افزار تهيه و ارسال كنيم. ما حدود هزار كودك را در مناطق محروم كرمان ، حمدان و حميديه خوزستان تحت پوشش قرار داده ايم ، اما متأسفانه امسال ، هر چقدر هم كه كمك بخواهيم و هر چقدر توضيح دهيم ، مردم مي گويند امسال بچه ها نمي روند به مدرسه و مدرسه آنلاين است. پس چرا آنها نرم افزار مي خواهند؟ به امسال ما با اين مشكل روبرو هستيم و من مدام تكرار مي كنم كه حتي اگر كلاس آنلاين باشد ، كودك بايد بنويسد و تا زماني كه ننويسد مشكلي حل نمي شود ؛ اينها مناطقي است كه ما بچه ها تبلت يا تلفن هوشمند نداريم. آن كودك نمي تواند با كف دست بنويسد. متأسفانه ، مشاركت هاي امسال بسيار كم بوده و هزينه لوازم التحرير بسيار زياد است و از طرف ديگر ، خود مردم از نظر مالي وضعيت خوبي ندارند و نمي توانند در هر كاري كمك كنند. ما حتي گفتيم كه آنها نرم افزارهاي دست دوم را به ما مي دهند كه مي توان از آنها استفاده كرد ، اما مشاركت بسيار اندك است و دليل آن اين است كه آنها فكر مي كنند مدارس آنلاين هستند و اگر در مناطق محروم كه نيازي به آنها نيست ، نه مي گويند ، آنلاين هستند. آنها حتي يك تلويزيون دارند تا ببينند بايد چه كار كنند. “يكي از بچه ها گفت: يك قلم و يك قلم و كاغذ به ما بدهيد. من خودم به بچه ها ، خواهر و برادرهاي كوچكم و بچه هاي روستايمان آموزش مي دهم.”

اعظم حاجي يوسفي ، مدير موسسه خيريه آموزش كودكان كار و كودكان محروم مي گويد: متأسفانه شيوع كرونا در كشور ما عدالت آموزشي را به ويژه در مناطق محروم كاهش داده است. با تعطيلي آموزش هاي حضوري ، آموزش مجازي جايگزين شده است كه اين امر باعث ايجاد مشكلات متعدد و گاهي سردرگمي بين دانش آموزان و خانواده هاي آنها شده است. خانواده ها براي حفظ سلامت فرزندان خود يا آموزش الكترونيكي و هم آموزش حضوري را انتخاب كرده اند ، اما متأسفانه به دليل زيرساخت هاي نامناسب ، آسيب هاي زيادي به دانش آموزان مناطق عقب مانده وارد كرده است و حتي گاهي اوقات دانش آموزان مي توانند تحصيل را رها كنند. خيريه ها و خيرين منطقه با مشكلات زيادي در اين زمينه روبرو هستند. خانواده هايي كه در مناطق محروم زندگي مي كنند حتي براي فرزندان خود نيز رنج مي برند. حالا به اين فكر كنيد كه چگونه مي توانند آموزش كامپيوتر خود را تسهيل كرده و وسايل مورد نياز خود را براي فرزندان خود تهيه كنند؟ اگر اين نيازها با كمك هزاران بدبخت و خيريه برآورده شود ، با سرعت نامناسب اينترنت چه بايد بكنند؟ با اين حال ، آنچه واضح است اين است كه اين شرايط دانش آموزان و والدين آنها را نااميد مي كند و ممكن است ميزان ترك تحصيل در هنگام بيماري عروق ويروس كرونا قلب را افزايش دهد.

بيكاري ناشي از كرونا و نياز خانواده هاي تحت پوشش براي تأمين غذا و بهداشت ، و همچنين هزينه مدارس ، امروزه خيريه ها با مشكلات متعددي براي تشديد اين مشكل روبرو هستند. از سوي ديگر ، موسسات خيريه نيز در وضعيت بد اقتصادي قرار دارند و در نتيجه خود خيريه ها در بحران جدي قرار دارند. “در هر صورت ، ما اميدواريم كه دولت جديد بتواند با فراهم آوردن زيرساخت هاي لازم براي آموزش چنين كودكاني به اين مسائل بپردازد.”

مجيد احمدي نيا ، معلم و مددكار اجتماعي نيز شغل جالبي دارد: “اولين چالش ما قيمت بالاي لوازم التحرير است. قيمت لوازم التحرير هر روز در حال تغيير است. سال گذشته كه مي خواستم لوازم التحرير براي هزار كودك افغان تهيه كنم ، من با مكانهاي مختلف تماس گرفتم. من تماس گرفتم ، و امسال ، قيمتها بسيار زياد شده است ، و سازمانهاي بزرگ و ثبت شده كه كار مي كنند قادرند كمپينهاي مشتركي را با مكانهاي بزرگ اجرا كرده و لوازم التحرير با تخفيف از سازمانهاي بزرگ دريافت كنند. خانواده هاي فقير آنقدر بزرگ هستند كه با 500 يا هزاران بسته لوازم التحرير نمي توان كاري كرد.

از سوي ديگر ، در طول سالها ، اينقدر كمك شخصي دريافت شده است و مشخص نيست چه اتفاقي افتاده است ، و روش جذب كمك و هزينه در بسياري از موارد نامشخص بود و مردم به راحتي نمي توانند آنچه را كه پرداخت كرده اند باور كنند. براي. به عنوان مثال ، تماس من با سيستان و بلوچستان حتي يك ريال هم جمع نكرد ، به اين معني كه هيچ كس كمك نكرد. نكته اي كه بايد بگويم اين است كه من شخصاً در سيستان و بلوچستان شاهد بوده ام كه يك خانواده مرفه لوازم التحرير براي فرزندان خود نخريده اند و گفته اند كه اكنون منتظر آمدن خيرين هستيم. در نتيجه لوازم التحرير بايد به درستي توزيع و بين نيازمندان توزيع شود.

موضوع ديگر اين است كه اكثر اهداكنندگان به دليل مشكلات مالي ، دفاتر ارزان و بي كيفيت ، قلم هاي ارزان قيمت مجبور به خريد محصولات ارزان قيمت مي شوند و اين خود يك فاجعه است. شما كار داوطلبانه و نيكوكاري انجام مي دهيد اما نمي توانيد يك ابزار با كيفيت خوب تهيه كنيد ، يا به عنوان مثال دو قلم در بسته اي به دانش آموزان بدهيد كه مجبورند از آنها در طول سال استفاده كنند. بخشهايي از اين توزيع لوازم التحرير نيز نمايش داده مي شود ، به اين معني كه آنها به سادگي مي گويند كه ما يك بسته لوازم التحرير ارائه مي دهيم. ما سال گذشته محاسبه كرديم كه به عنوان مثال ، دانش آموز در ماه چند قلم مي خورد ، يا دانش آموز از چند پايه قطب نما مي خواهد. “ما به همه اينها فكر كرديم ، اما متأسفانه فرهنگ كار برنامه ريزي نشده بر نيروهاي داوطلب و خيريه نيز تسلط داشته است ، كه خود منجر به توزيع نامناسب كمك ها مي شود.”

انتهاي پيام