آسمان در اعماق ويراني خواهد گريست

اين نمايشگاه به بهانه زلزله سمت چپ افتتاح شد و نقاشان تصاوير را براي تصاوير منفي اسكن كردند. 28 عكس در اين مجموعه وجود دارد و نمايشگاه تا 11 دسامبر داير خواهد بود.

اين نمايشگاه به دليل محتواي آن ، من را به زلزله چپ سال 1988 كه زمين لرزه رخ داد ، جذب كرد. اين زمين لرزه ساعت 1.58 بعد از ظهر 26 ژانويه 200 رخ داده است ، اما فاجعه انساني آن سال هاست كه منطقه را آزار مي دهد.

در نمايشگاه رضا ديدبان علاوه بر ماجراهاي اجتماعي زلزله چپ ، هنرمندي حضور دارد كه همزمان با وقوع زلزله براي توصيف آن از دريچه ديد خود به اين رويداد آمده است. به نظر مي رسد اين هنرمند بر اساس قالب نقاشي ها و حركت موجود در نمايشگاه ، ابتدا فاجعه را توصيف كرده است. اين نمايشگاه با تصويري از ويرانه هاي باقي مانده از سيتي ديل آغاز مي شود. عضوي كه جلالش هيچ است. يكي از مهمترين بناهاي خشت و گلي در جهان كه بنظر مي رسد فروريخته است و ديگر نه آجر و نه گل به زباله تبديل نشده است. اين شكوه كمرنگ شده است ، اما هنوز هم داستان را بازگو مي كند. پس از اين نقاشي ، عكاس بقاياي يك ساختمان مدرن ، يك ساختمان زشت ، زشت ، نامتعادل و نامتعادل را به تصوير مي كشد. از آن زمان تاكنون چه اتفاقي براي معماري ايران افتاده است؟ پيشرفتي كه به دست آورده به خودي خود بسيار ناچيز و خراب است به طوري كه هيچ اثري از زيبايي شناسي در آن يافت نمي شود و همچنين نمي توان مقاومت و مقاومت ساختمان را رديابي كرد. ساختمان ها به قدري شكننده هستند كه به اندازه بقيه كف دست قاب عكس مقاوم به نظر نمي رسند.

با كنار گذاشتن اين توضيح ، 5 عكس اول تخريب عكاس را نشان مي دهد. اين عكاس 9 تصوير از نقش برجسته را در گالري خود قرار داده است. امدادگران كشورهاي ديگر غير از هلال احمر به كمك آمده اند. آنها زندگي را با يك سگ زنده مانده مي خواهند. در اين 9 قاب مشاهده گر خواسته يا ناخواسته محيط روزهايي را كه همبستگي بسيار قوي ايجاد شده توصيف مي كند. در آن روزها ، چپ به عزاي ملي و جهاني تبديل شده است. با اين حال طولي نكشيد كه چپ فراموش شد و به يك روز و يك سالگرد تقليل يافت.

در قسمت سوم نمايشگاه ، عكاس مرگ و پايان زندگي را توصيف مي كند. عكس هاي اين بخش در گورستان سمت چپ گرفته شده است. سنگين ، خفقان آور و خسته. گرچه عكاس جنازه اي را نشان نمي دهد ، اما فاجعه انسان را با كمك كفن توصيف مي كند. عكاس احتمالاً وحشت آن واقعه هولناك را حفظ كرده و اجساد ارجمند مردگان را در مقابل چشمان مخاطب قرار نمي دهد ، بلكه مرگ شنونده را به همراه زنان و مردان محترم نشان مي دهد.

دو تصويري كه نمايشگاه را به پايان مي رساند ، چشمگيرترين عكس هاي اين مجموعه هستند. تصويري از يك مقبره وجود دارد كه با كاشي هاي سفيد پوشانده شده و چند گل بي خون در طرف ديگر كاشي در هوا ايستاده اند. عكس غروب زمين با عمقي كه سياه پوستان درگير كار خود هستند يادآور زندگي ، تجديد حيات و زنده شدن است.

تصوير نهايي مجموعه نيز يك عكس قابل توجه است. در قاب عكس ، يك درب چوبي قديمي به رنگ آبي آسماني وجود دارد ، قسمت جانبي درب در خرابه ها ايستاده است ، يك پيكسكس وجود دارد كه قرار است عملكرد برشي مرگ داشته باشد ، شخصي در حال عبور از قاب است ، اما آسمان در عمق اين عكس ابري است. در آستانه رعد و برق و باران است. در اعماق ويراني ، عكاس احساس مرگ و عزاداري گره خورده به آسماني براي عزيزانش مي كند كه هم از اين گريه و هم از باران گريه مي كنند و رشد مي كنند. در صورت تمايل مي توانيد نمايشگاه را در وب سايت ستاره هنر آفتاب مشاهده كنيد.

5757