الگوي مادران شهيد – ايواره

وي آشيل ، برادر حضرت امير را پس از درگذشت فاطمه زهرا (سلام الله عليها) معرفي كرد و با علي (عليه السلام) ازدواج كرد. نام او “Fatemeh bint Hezam” از قبيله “Bani Club” و خواهر “Labid” شاعر بود. درود بر او).

ام البنين پس از شهادت فرزندانش در كربلا ، هر روز به بقيع مي رفت و فرزندان عباس را با خود مي برد و به ياد فرزندان شهيدش نوحه مي خواند. زنان مدينه نيز جمع شدند و از غم و اندوه او گريه كردند. گريه هاي ناراحت كننده وي حتي مروان بن حكم ، والي مدينه را تحت تأثير قرار داد. شعرهايي درباره عباس توسط مادرش سروده شده است.
اين بانوي بزرگوار و مادر چهار شهيد قبل از تولد فرزندانش فاطمه ناميده مي شد. اما پس از آنكه اين فرزندان را بدست آوردند ، نام او را “ام البنين” گذاشتند ، كه به معناي مادر پسران است: عباس 34 ساله ، عبدالله 25 ساله ، عثمان 21 ساله و جعفر 19 ساله بود.

نتيجه ازدواج وي با علي (ع) چهار پسر به نامهاي عباس ، جعفر ، عبدالله و عثمان بود كه همه آنها در روز عاشورا در ركاب سيد الشهدا و نه در شيرزني از نژاد يزيدي به شهادت رسيدند. واقعاً بايد از او به عنوان الگوي مادران شهيد در هر عصري تعبير شود.

پس از شهادت فرزندانش ، “ام البنين” هر روز به بقيع مي رفت و فرزندان عباس را با خود مي برد و به ياد فرزندان شهيدش نوحه مي خواند. زنان مدينه نيز جمع شدند و با ناله غمگين او گريستند. وي همچنين درباره عباس شعر مي سرود. هنگامي كه زنان مدينه به او تسليت گفتند ، وي گفت: ديگر مرا “ام البنين” صدا نكن. زيرا امروز آنها ديگر فرزندان من نيستند و به شهادت رسيده اند.
«لاتدعوني ويك امالبنين
تازكريني بليوت العرين
كانت بنون لي آدي بام
Valium Asbahat Wala Man Benin؛
ديگر مرا ام البن صدا نكن. شما مرا به ياد شيرهاي شكست ناپذير مي اندازيد.
“من فرزنداني داشتم كه از طرف آنها با من تماس گرفتند ، اما امروز ديگر خبري از پسرانم نيست.”