نوروزانه؛ بهار زيبا و تحول جان

انسان همچنين از خداوند متعال مي خواهد كه روح خود را به بهترين شكل متحول كند ، همانگونه كه طبيعت را متحول كرده است. اما اگر طبيعت در نقطه اعتدال بهار و در بهار تغيير كند ، روح انسان مي تواند هر لحظه با بازگشت به ذات الهي بهار شود.

فطرت الهي
زيبايي دوستي ، پرستش ، مهرباني ذات الهي است كه در بدن هر انساني وجود دارد. غرايز اكتسابي نيستند بلكه ذاتي هستند و روح انسان با آنها آرام مي گيرد و البته رشد و تنوع براي انسان نيز امكان پذير است. هرچه به دنيا مي آيد روح را آرام مي كند. به عبارت ديگر ، روح با كارهاي طبيعي سيراب و زنده مي شود.

زيبايي دوستي
اگر زيبايي دوستي ذاتي است ، چنين است؛ و خداي بزرگ منبع مطلق زيبايي و زيبايي مطلق است؛ هر زيبايي “وجد” را به روح وارد مي كند. وجد ، بيداري روح براي اعتلا و لذت داخلي است. اين لذت را مي توان به “بهجت” تعبير كرد كه نوعي ايمان و آرامش دروني است.
خلسه روح توسط موضوعات و حالاتي كه ماهيت روح در آنها جلب مي شود ، امكان پذير مي شود. و اينها حالات ، حالت ها و رفتارهايي هستند كه با ماهيت زيبايي شناختي دوستي مطابقت دارند. يعني زيبايي ها براي روح جذابيت ايجاد مي كنند.
البته گاهي اوقات روشنايي جايگزين زيبايي اصلي مي شود. در اين ميان ، تمايز تمايز بين زيبايي طبيعي كه بهجت ايجاد مي كند و شكوه در واقع يك “هنر” است و بايد مراقب بود كه پوسته خوشبختي به جاي اصل خوشبختي كه تنها باقي نمي ماند ، در كام ما ننشيند. در كام و زندگي نمي كند. رسيدن
سرگرمي در افق ها و روح ها ، قدم زدن و تماشاي طبيعت زيبا ، تزئين كلمات ، دعا ، عبادت ، نجوا با اصل وجود ، معني سحر ، تزئين در رفتار ، عشق ، عشق ورزيدن ، مهرباني ، نگاه با دلسوزي ، تزئين از كشور زندگي كرده و صدها رفتار ديگر كه زيبايي و تمايل انسان به زيبايي را مشاهده مي كند. اين يكي از نمونه هاي مرجع طبيعت زيبايي است و فرصتي براي نشئه روح است.
بنابراين ، تكامل زندگي از طريق دو رفتار صورت مي گيرد؛ “بازگشت” و “مراقبت”. به ذات الهي برگرديد و از آن مراقبت كنيد.