حكايت آيينه و معجزه هزاره سوم

دوازده يا سيزده نفر بوديم. بعضي اوقات ما را هفده يا هجده سال مي شمردند ، چه خوشي. هميشه پس از شنيدن سخنان سياستمداران ، آنچه براي روح ما اتفاق افتاد دلزدگي و افسردگي بود. اما اين گروه كوچك و دوستانه چيزي جز عشق و مهرباني در جيب خود نداشتند. هيچ كس شكايت نكرد كه چرا مردم و بزرگي مانند منوچهر مورد احترام نيستند. البته اگر شكايت كردند ، شكايت درست بود. آيا چنين مرد عجيبي بايد باشد كه همه فرزندان اين زمين حداقل در نيم قرن گذشته از فرزندان او صحبت كرده باشند؟

درست است كه سياست براي ما مهمتر از شام است ، اما اشتياق به شنيدن سخنان شخصي كه سهم قابل توجهي در بسياري از بدبختي هاي امروز ما دارد ، به چه معناست؟ البته من هيجان معمول انتخاباتي را دوست ندارم. يكي دو ماه ديگر هركس آنچه را كه مي خواهد خواهد گفت و همه نامزدها به اپوزيسيون بازمي گردند و باج خواهي ديگر جرم نيست. نامزدهايي كه يك وظيفه شرعي را احساس كرده اند و به خاطر خدا وارد مسابقه شده اند ، براي بدست آوردن برخي آرا legitimate مشروع ، اعتبار و افتخار رقباي خود را از دست مي دهند و … خلاصه اينكه دورهمي دوران خوبي را پشت سر مي گذارد. اما مشكل ما فقط همين يكي دو ماه نيست.

اگر در اين روزها فقط ميل ما به اتلاف وقت و از بين بردن فرصت هاي سياستمداران محدود بود ، خدا را شكر مي كنيم و مي گوييم همه چيز در جاي خود خوب است. سرانجام ، هم شما و هم من به خوبي مي دانيم كه آنچه براي ما پايه ريزي مي شود اين بازي هاي كودكان است و نه چيز ديگري. من ناراحت نخواهم شد اگر فرهنگ به اندازه ارزن براي ما ارزشمند باشد ، اما من مي خواهم قسم بخورم كه اگر فقط يك اتاق برنامه در اين باشگاه وجود داشت و اين برنامه مستقيماً به ياد منوچهر احترام بود ، عموم مردم به هزار شنونده معجزه هزاره سوم نخواهد رسيد.
البته همه دستگاه هاي فرهنگي و اجرايي كشور از صدا و سيما گرفته تا شهرداري و آموزش و پرورش و مجلس و دولت مقصر چنين فاجعه اي هستند ، اما ما مردم نيز در اين ملت فاجعه سهم داريم. با توجه به تصميم مردم در برابر دين پادشاه ، مي توان همه تقصيرها را به گردن دولت انداخت و خيال ما را راحت كرد ، اما اگر به اندازه يك سوزن به خود اختيار بدهيم ، نمي توانيم با وجدان خود روبرو شويم نقش ما را در اين مسئله ناديده بگيريد

واقعيت اين است كه ما از فكر كردن مي ترسيم و هرچه ما را به فكر سوق دهد ، سرمان را به سمت او مي اندازيم. اين مي تواند همه چيز مانند يك سريال سهل انگارانه باشد ، كه در آن چيزي مشاهده نمي شود ، به جز بازي و دلقك بازي ، يا سخنان ناپسند همان سياستمدار ، كه در يك كلام چيزي جز بازي دروغ و فحش نيست. ما از هر آنچه ما را به فكر و مراقبه وا مي دارد دور مي شويم و در برابر آن با وبا و طاعون روبرو مي شويم. شايد ما از خود ترسيده باشيم زيرا تفكر سرانجام با ما روبرو خواهد شد و واقعيت خود را به عنوان يك آينه به ما نشان مي دهد و ما مدتهاست كه از آينه نگاه كردن مي ترسيم.